"Nadzieja"

 Nadzieja Katarzyna Michalak
Katarzyna Michalak „ Nadzieja” ,

 seria z czarnym kotem 

tom 1,wydanie I, 

 wydawnictwo Termedia, 

rok wydania 2012 czerwiec, 

 ISBN: 978-83-62138-84-5, 

 liczba stron: 272.

Świeża pewnie bestsellerowa książka , świetnej pisarki, spod ręki której wyszła między innymi : "Poczekajka", "Rok w poziomce" (ukochana), "Powrót do poziomki", i wiele innych książek... Czasem mocno poszukiwanych przez czytelniczki.
Pierwsze wrażenie olśniewające,  piękna okładka przyciągająca wzrok, nie mogłabym się powstrzymać w księgarni żeby jej nie kupić. Dziękuję za piękną dedykację w książce!
Nadzieja jest tym co trzyma nas przy życiu, daje kopa i pewnie w trudnych chwilach jest lekiem na całe zło
Przeczytałam pierwsze dwa rozdziały wchłonęłam jak batonika czasem...

„ Nadzieja” po tytule niesie skrytą nadzieję na coś dobrego, niepewnego, zaskakującego. Coś co przytrzymuje nas przy życiu.

Przeczytałam prawie wszystkie książki Katarzyny Michalak, każda porusza wątek ludzkiego życia odkrywa te lepsze i gorsze strony.

         Książka Katarzyny Michalak „ Nadzieja” opowiada o losach dwójki głównych bohaterów  Liliany Borowej i Aleksieja Dragonowa. Dwa istnienia zupełnie odmienne od siebie, których wydarzenia połączyły tych dwoje od dzieciństwa na dobre i na złe. Liliane poznajemy jak szybkim krokiem idzie Mostem Poniatowskiego:

„… Przez chwilę coś szeptało w umyśle kobiety:

- Skacz. Skacz! Uwolnij się raz na zawsze!

Ale nie była na to gotowa. Jeszcze nie!...”

Staje nad Wisłą przy barierce i z torby wyrzuca laptop, karty kredytowe, paszport, telefon wszystko co ma chipy i może pomóc w lokalizacji miejsca jej pobytu. Kobieta jest na tyle przerażona, że stara się zatrzeć za sobą wszelkie ślady. Zmierza do najbezpieczniejszego miejsca w jakim kiedyś była do Nadziei, maleńkiej miejscowości i domku gdzieś w górach, gdzie trudno było się dostać i łatwo zabłądzić w lesie prowadzonym do domku, gdzie w czasach dzieciństwa miała swojego najlepszego przyjaciela i kochającą ja ciocię Aleksieja Anastazję. Podczas drogi przez Polskę w dalekie góry wspomina początki przyjaźni z Aleksiejem, od czasów gdy miała 6 lat a on był dwa lata starszy od niej. Sprowadziła pomoc dla rannego rosyjskiego sieroty z Czarnobyla. Liliana jąkała się od maleńkości, doprowadzając tym ojca do furii, potrząsał później dziewczynką krzycząc na nią, jeszcze gorzej było gdy zaczynała płakać. Lilka miała starszą przybraną siostrę Elżunię i macochę Marię, które nienawidziły Lilki od dnia kiedy sprowadziły się do domu Stacha Borowego. Lilka uciekała z domu, gdy ojciec, przybrana siostra bądź macocha  krzyczeli na nią, szła do lasu i pewnego dnia na jej drodze stanął koń, którego Lila uznała za jednorożca. Jednorożec miał jeźdźca, którego zrzucił z grzbietu, bo się przestraszył a Alek złamał nogę. Poprosił Lilkę aby ta sprowadziła pomoc dla niego. Dziewczynka uznała to za niezwykła misję , lecz jej wada gdy się denerwowała nasilała się jeszcze bardziej, więc gdy dobiegła do sołtysa nie potrafiła nic powiedzieć. Gdy w końcu zebrała się na tyle aby powiedzieć, że w lesie leży ranny chłopiec, syn Anastazji. Większym zainteresowaniem chłopcem przejęła się jego ciotka do której zaprowadził Lilkę sołtys. Od tego dnia Lilkę i Alka połączyła niezwykła więź, która jest dla nich ich przeznaczeniem i przekleństwem. Ich przyjaźń jest trudna, ale Alek jest jej jedynym, prawdziwym przyjacielem, istną ostoją w samotnym i trudnym dzieciństwie i późniejszym życiu Lilith. Nazywał ją Lilith, ciągnęło go do niej jak ćmę do ognia. 

         Katarzyna Michalak podjęła trudne tematy, o których nie mówi się czasem ludzie boją się pomyśleć. Tak trudno nam mówić o maltretowaniu, przemocy domowej fizycznej i psychicznej, jest przecież wiele odmian przemocy występujących w rodzinie. W powieści odnajdujemy także wątek narodowościowy w odniesieniu do Aleksieja i Cioci Anastazji jako Ruskich, z bardzo brutalną szczerością  autorka opisuje nienawiść jaka panowała pomiędzy Polakami a Rosjanami. „Nadzieja” opisuje problem samotności bardzo dokładnie od samotnego dziecka po samotnego dorosłego człowiek, opisując jak wiele złego może wyrządzić taka samotność. W powieści znajdujemy odpowiedz na pytanie co może przynieść samotność i brak uczuć.

Czytając książkę należy zaopatrzyć się w dużą ilość chusteczek higienicznych, ponieważ łzy czasem płyną niepohamowane. Tytułowa nadzieja powraca pewnego dnia w głównej bohaterce gdy spotyka swojego przyjaciela. Odnajduje w sobie pokłady czystej miłości najpiękniejszego uczucia oraz głęboką wiarę w nadzieję czyli wg słownika Języka Polskiego-możliwość spełnienia czegoś- to uczucie daje Lilce motywację i odwagę aby żyć. Miłość jaka łączy Lilkę i Aleksieja jest wsparta ich doświadczeniami, dojrzała i wsparta wspomnieniami z ich dzieciństwa i młodości. Miłość przy okazji daje mi poznać się z tej złej strony ich losy schodzą się i rozchodzą dają im spełnienie i przywołują łzy. Życie nie jest w tej książce tylko złe i smutne, jest także dobre i beztroskie. Oboje żyją tą nadzieją, że w tym biegu życia jaki każdy przeżywa kiedyś ich losy się złączą i będzie ich czas. 

Powieść czyta się lekko, napisana jest bardzo przystępnie. Czasem słowa, które opisują okrutne sytuacje są bardzo brutalne. Historia tych dwoje Lilith i Aleksieja jest dramatyczna, piękna, urzekająca i wyciśnie na pewno wiele łez i trudno się oderwać od książki. Książka nie jest monotoniczna, sytuacje następują w niej bardzo szybko, przez co ciekawość co będzie dalej nie pozwala odłożyć książki na bok. 

„Nadzieja” jest zupełnie inna od pozostałych książek Katarzyny Michalak. Potrafi wycisnąć ostatnią łzę z człowieka, płakać można nad szczęściem i nieszczęściem Lilki i Aleksieja. Przeżywamy z Lilką jej smutki i radości lata rozpusty i poniewierania, przeżywamy miłość do przyjaciela oraz stratę dziecka. Widzimy jej przemianę. Możemy również przeżywać dobre i złe chwile Aleksieja, poznać go jako mądrego chłopca i przystojnego mężczyznę. Na stronach książki serce rozpada się i składa na milion kawałków. Zakończenie jest zarazem smutne i radosne, życie traci Aleksiej ale pozostawia cząstkę siebie dla Lilki, maleńką istotkę i znów płyną łzy…